Ότε εκ τού ξύλου σε νεκρόν, ο Αριμαθαίας καθείλε, τήν τών απάντων ζωήν, σμύρνη καί σινδόνι σε Χριστέ εκήδευσε, καί τώ πόθω ηπείγετο, καρδία, καί χείλει, σώμα τό ακήρατον, σού περιπτύξασθαι, όμως συστελλόμενος φόβω, χαίρων ανεβόα σοι. Δόξα, τή συγκαταβάσει σου Φιλάνθρωπε.
Ότε εν τώ τάφω τώ καινώ, υπέρ τού παντός κατετέθης, ο Λυτρωτής τού παντός, Άδης ο παγγέλαστος, ιδών σε έπτηξεν, οι μοχλοί συνετρίβησαν, εθλάσθησαν πύλαι, μνήματα ηνοίχθησαν, νεκροί ανίσταντο, τότε ο Αδάμ ευχαρίστως, χαίρων ανεβόα σοι. Δόξα, τή συγκαταβάσει σου Φιλάνθρωπε.
Ότε εν τώ τάφω σαρκικώς, θέλων συνεκλείσθης ο φύσει, τή τής θεότητος, μένων απερίγραπτος, καί αδιόριστος, τά θανάτου απέκλεισας, ταμεία καί Άδου, άπαντα εκένωσας, Χριστέ βασίλεια, τότε καί τό Σάββατον τούτο, θείας ευλογίας καί δόξης, καί τής σής λαμπρότητος ηξίωσας.
Ότε αι δυνάμεις σε Χριστέ, πλάνον υπ' ανόμων εώρων, συκοφαντούμενον, έφριττον τήν άφατον, μακροθυμίαν σου, καί τόν λίθον τού μνήματος, χερσί σφραγισθέντα, αίς σου τήν ακήρατον, πλευράν ελόγχευσαν, όμως τή ημών σωτηρία, χαίρουσαι εβόων σοι. Δόξα, τή συγκαταβάσει σου, Φιλάνθρωπε.
Σέ τόν αναβαλλόμενον, τό φώς ώσπερ Ιμάτιον, καθελών Ιωσήφ από τού ξύλου, σύν Νικοδήμω, καί θεωρήσας νεκρόν γυμνόν άταφον, ευσυμπάθητον θρήνον αναλαβών, οδυρόμενος έλεγεν. Οίμοι, γλυκύτατε Ιησού! όν πρό μικρού ο ήλιος εν Σταυρώ κρεμάμενον θεασάμενος, ζόφον περιεβάλλετο, καί η γή τώ φόβω εκυμαίνετο, καί διερρήγνυτο ναού τό καταπέτασμα, αλλ' ιδού νύν βλέπω σε, δι' εμέ εκουσίως υπελθόντα θάνατον, πώς σε κηδεύσω Θεέ μου; ή πώς σινδόσιν ειλήσω; ποίαις χερσί δέ προσψαύσω, τό σόν ακήρα τον σώμα; ή ποία άσματα μέλψω, τή σή εξόδω Οικτίρμον; Μεγαλύνω τά Πάθη σου, υμνολογώ καί τήν Ταφήν σου, σύν τή Αναστάσει, κραυγάζων. Κύριε δόξα σοι.
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου